راهکار درمان صنعت سیمان

سیمان محصولی ساختمانی است که حجم زیادی دارد، اما در عین حال با قیمت پایینی در مقایسه با سایر مصالح ساختمانی به فروش می‌رسد. این محصول معدنی، سرانه مصرف بالایی را به خود اختصاص می‌دهد و بر همین اساس نیز در تمام جهان، واحدهای سیمانی برای برطرف کردن نیاز داخلی احداث می‌شوند.

واحدهای سیمانی در کشور ما نیز با هدف تامین نیازهای داخلی کشور تاسیس شدند. در آن بازه زمانی که برای توسعه ظرفیت واحدهای سیمانی تصمیم‌گیری شد، رشد اقتصادی کشور برابر ۸ درصد بود. کسی هم گمان نمی‌کرد در یک دهه، رشد اقتصادی کشور به منفی ۶ درصد کاهش یابد؛ بنابراین ظرفیت قابل‌توجهی از صنعت سیمان در کشور احداث شد.تا جایی‌که افتخار فعالان صنعت سیمان این است که در دهه ۸۰ و در شرایط تحریم، ظرفیت تولید این محصول ساختمانی را ۲ برابر کردند. درحال‌حاضر، ۷۷ واحد سیمانی در کشور فعالیت می‌کنند. این واحدها که اغلب هم در مناطق محروم احداث شده‌اند، موقعیت‌های شغلی مستقیم و غیرمستقیم بسیاری ایجاد کرده‌اند؛ بنابراین حفظ تداوم فعالیت آنها اهمیت ویژه‌ای دارد و انتظار می‌رود این مهم در سیاست‌گذاری مسئولان نیز مورد توجه قرار گیرد.

با این وجود، درحال‌حاضر ظرفیت این صنعت به مراتب بیشتر از مصرف داخلی کشور برآورد می‌شود.

از آنجاکه در سال‌های گذشته صنعت ساخت‌وساز در کشور با رکود روبه‌رو بوده، میزان تقاضا برای این محصول به مراتب کاهش یافته است.

معمولا در چنین شرایطی که میزان تولید یک محصول بالاتر از نیاز داخلی آن است، به صادرات اندیشیده می‌شود، اما باید اقرار کرد که این راهکار درباره سیمان، چندان هم موثر نیست؛ یعنی در این موقعیت نمی‌توان مانند سایر صنایع از ظرفیت صادرات برای رشد صنعت سیمان بهره گرفت، چراکه سیمان کالایی صادراتی نیست. توجه به این نکته ضروری به‌نظر می‌رسد که سیمان کالایی حجیم و کم ارزش در مقایسه با وزن آن است.

تا جایی‎که هزینه حمل‌ونقل آن در موقعیت کنونی با قیمت آن برابری می‌کند؛ بنابراین در نهایت به کشورهای همسایه صادر می‌شود.

گفتنی است از مجموع تولید سیمان جهان که افزون بر ۴ میلیارد تن برآورد می‌شود، فقط ۲ درصد آن صادر می‌شود.

با این وجود، واحدهای سیمانی کشور برخی از تولیدات خود را با توجه به آنکه ظرفیت تولید این محصول ساختمانی درحال‌حاضر به مراتب بیشتر از نیاز کشور است و با در نظر گرفتن این نکته که صادرات یکی از روش‌های تامین نقدینگی است، صادر می‌کنند.

اما این صادرات منفعت چندانی را برای فعالان این صنعت به‌دنبال ندارد، چراکه طرف‌های خارجی که اغلب از کشورهای همسایه مانند افغانستان، ترکمنستان، عراق و کشورهای حوزه خلیج‌فارس هستند، به قیمت فروش این محصول در بازار داخلی ما واقف هستند.

درنتیجه آن را با قیمت چندان بالاتری از نرخ داخلی خریداری نمی‌کنند؛ یعنی این سرکوب قیمتی بر نرخ فروش صادراتی سیمان هم اثرگذار است.

گفتنی است فعالان صنعت سیمان کشور سال گذشته موفق شدند ۱۷ میلیون تن سیمان و کلینکر صادر کنند.

در امسال نیز پیش‌بینی می‌شود میزان صادرات این محصول ساختمانی به بیش از ۱۵میلیون تن برسد.

بنابراین چنانچه مشکلات داخلی این صنعت ازجمله روند قیمت‌گذاری دستوری و تداوم سرکوب قیمتی آن برطرف شود، می‌توان بسیاری از مشکلات این صنعت را برطرف کرد و به فعالیت آن در آینده امیدوار بود.

در پایان باید خاطرنشان کرد سرکوب قیمتی این محصول ساختمانی چنان ضرباتی را به پیکره این صنعت وارد کرده که چنانچه تغییری در شرایط ایجاد نشود، نمی‌توان حتی به ادامه حیات این صنعت هم امیدوار بود.

* دبیر انجمن کارفرمایان صنعت سیمان

کد : 756

گروه : دیدگاه

تاریخ : 5 سال پیش

پرینت

کپی لینک کوتاه