حکایت این روزهای اقتصاد ایران

بازنگری در نحوه پرداخت یارانه‌های دولتی از الزامات این روزهای اقتصاد ایران است، یارانه باید به بخش‌های واقعی اقتصاد و به صورت یارانه بهره تسهیلات تولیدی پرداخت شود تا دست‌کم موجب حرکت تولید شود؛ ارزش افزوده ایجاد کند و علاوه بر تولید به زایش درآمد و ‌اشتغال بینجامد. این رویه تقاضا برای یارانه را پوشش می‌دهد و خودبه‌خود موجبات تعدیل قیمت‌ها را فراهم می‌آورد.

پرداخت یارانه‌ها به این صورت طرح معیوبی است که دائم در حال تکرار آن هستیم؛ یارانه ۴۵هزار و‌۵۰۰ تومانی که پرداخت می‌شود الان برابر با هیچ است. اگر این رقم را به دلار تبدیل کنیم به اضافه یارانه معیشتی که قرار است پرداخت شود، نفری ۲۰سنت در ماه به هر نفر می رسد که واقعا باعث تاسف و نوعی سیاست پوپولیستی برای جلب رضایت آنی مردم است.

کشور تا پایان سال جاری بار دیگر با افزایش تورم روبه‌رو خواهد شد، زیرا که دولت باید هزینه‌های مصرفی خود را به گونه‌ای جبران کند و در این شرایط چاره‌ای ندارد جز اینکه از بانک مرکزی استقراض کند، اتفاقی که در نهایت موجب رشد نقدینگی خواهد شد، نقدینگی‌ که به سمت بخش مولد حرکت نمی‌کند و اسباب افزایش تورم و کاهش قدرت خرید مردم را فراهم می‌آورد و از ارزش پول داخلی می‌کاهد نرخ ارز را بالا می‌برد. در نتیجه اینها اقتصاد ایران روز به روز اقتصاد منقبض‌تر شده، تولید ناخالص داخلی کاهش می یابد و رشد آن منفی‌تر می شود.

در این شرایط متاسفانه تمام نگاه خود را به انتخابات آمریکا معطوف کرده‌ایم در حالی که این کار به هیچ وجه درست نیست و همانند آن است که نیرو، توان و ظرفیت‌های داخلی خود را فراموش کرده‌ایم. یک استراتژی منسجم برای اینکه تولید را از طریق ظرفیت‌های داخلی خود افزایش دهیم، نداریم و انتخابات آمریکا هم به هر حال موضوعی است که تاثیری در روابط سایر کشورهای دنیا با این کشور خواهد گذاشت اما اینکه بگوییم کدام رییس جمهور انتخاب شود تا به نفع ایران باشد؛ تحلیل نادرستی است. زیرا آمریکاستیزی جزو شعارهای اصلی،‌ استراتژیک و ایدئولوژیک ایران درآمده و به هر حال بر اساس این ایدئولوژی هر کس که رییس جمهور آمریکا شود اگر بخواهد با ایران مذاکره کند با مشکلاتی از جهت این مسائل روبه رو می شود و باید متذکر شد مخالفان بسیار سر سختی وجود دارند که مذاکره با آمریکا را نفی می کنند و در مقابل اقدامات دولت در این زمینه می‌ایستند. درست نیست بگوییم بایدن انتخاب شود؛ مشکلات ما حل می شود یا برجام بازمیگردد زیرا برجام اصلا برجام سابق نیست و مطالبات آمریکا بسیار بسیار بیشتر از مساله هسته‌ای شده و مسائلی مانند نفوذ ایران در منطقه، موشک‌های بالستیک، حقوق بشر و ... است و این سیاست‌ها با انتخاب بایدن تغییر نمی‌کند. اگر قرار باشد مذاکره‌ای هم باشد آنچنان این روند طولانی می شود که به زیان ملت ایران خواهد بود.

باید توجه داشت که ترامپ بارها گفته که حاضر است مذاکره کند و شرط‌هایی را گذاشته که ایران آن شروط را نپذیرفته و واقعا آینده بسیار نامطمئنی در ارتباط با ایران و آمریکا وجود دارد و این موضوع را از اکنون نمی‌توان پیش بینی کرد. دولت باید به فکر تامین نیازهای واقعی و رفاه مردم باشد و از منابعی که در داخل وجود دارد،‌ استفاده کند.

دولت باید بودجه را تعدیل کند و به این منظور یک لایحه اصلاحی باید به مجلس تقدیم کند و از ردیف‌های بودجه‌ای که برای بنیادها و سازمان‌های فرا دولتی که اصلا ربطی به تولید ناخالص داخلی ندارند، بکاهد و هزینه‌های غیرضرور و مسرفانه خود را کم کند تا بتواند بخشی از کسری بودجه را جبران کند؛ ما باید به ظرفیت‌های خود و مردم تکیه کنیم و ببینیم مردم واقعا چه می خواهند.

اکنون وضعیت به گونه‌ای شده است که مردم آنچنان در فشار قرار گرفته‌اند، برخی آرزو می‌کنند تا ترامپ بار دیگر وارد کاخ سفید شده و فشارها را بر مردم زیاد کند تا شاید مردم عصیان کنند و عرصه را بر دولت تنگ کنند که واقعا باعث تاسف است که مردمی که اکنون برای تامین معاش در تنگنا قرار دارند و برای هزینه‌های خود در فشار هستند باز از کسی که فشارها را بر آنها تحمیل کرده و تحریم‌های شدید را اعمال کرده، انتظار داشته باشند بر روی کار بیاید بلکه وضعیت ایران مقداری تغییر کند.

* اقتصاددان

کد : 2281

گروه : دیدگاه

تاریخ : 5 سال پیش

پرینت

کپی لینک کوتاه