خوش‌استقبال و بدبدرقه

نشست برخی از اعضای هیات نمایندگان اتاق بازرگانی با علیرضا رزم‌حسینی وزیر پیشنهادی وزارت صنعت معدن و تجارت در روز شنبه پنجم مهر با خبر از خوبی‌ها و وصف خوشی‌ها برگزار شد. طبق روال معمول فرد پیشنهادشده برای وزارت، از چند هفته قبل رایزنی خود را به صورت مخفیانه و محرمانه با افراد موثر داشته است.

برای شروع علنی شدن رایزنی‌ها و لابی‌ها با فراکسیون‌ها و اتاق‌ها و هر کجایی که فکر کند حضور در آن‌جا به‌رای اعتماد یا آراء بیشترش کمک می‌کند؛ حالا به‌طور علنی و رسمی سری می‌زند. پیشنهادی می‌شنود و قولی می‌دهد.

در این بین اتاق بازرگانی جایگاه ویژه‌ای دارد.

«مورد وثوق بخش خصوصی»

مدالِ خوش‌تیتری که هر نامزدی در هر جایگاهِ دولتی به دنبال آن است.

و چه تریبونی بهتر از پارلمان بخش خصوصی برای نمایش و تبلیغ این تیتر درشت در دستِ خودنویسِ حامی.

اما به هر حال به این بهانه برخی از نمایندگان بخش خصوصی هم حرف‌های بعضا تکراری خود را می‌زنند تا نگویند هیچ نگفته‌اند؛ که نگفتنش دق‌آور است.

دق‌مرگی که از سکوت‌ها سرچشمه می‌گیرد.

اما چیزی که همیشه جای سوال بوده، این است که تا به حال عملکرد کدام نامزد یک پست دولتی در اتاق‌ها با چالش یا انتقاد روبه‌‌رو بوده؟ و یا دست رد بر سینه‌اش خورده؟!

و انجام کدام ‌یک از پیشنهادات نمایندگان بخش خصوصی توسط کارمند عالی دولت به غایت سعی به عمل نزدیک‌تر شده تا او را روی شانه گذاشته و در تالار میرمحمدصادقی دو دور بچرخانیم.

شاید بتوان گفت، ندیده‌ایم.

کدام وزارتخانه‌ دارای وزیر حاضر، مورد نقد جدی بخش خصوصیِ تریبون‌دار قرار گرفته؟ و پای این نقد ایستاده‌ است؟

آیا می‌توان گفت هیچ‌کدام؟!

روسای ما و تک تک ما، همواره برای وزاری پیشنهادی که تقاضای دیدار با هر قسمت از بخش خصوصی را داشته باشند؛ فرش قرمز پهن می‌کنیم.

حالا هرکه باشد و از هر کجا آمده باشد.

کافی‌ست فقط از سوی دولت معرفی شده باشد و حس کنیم ممکن است رای اعتماد بیاورد.

چقدر عالی می‌شود و کیف می‌کنم اگر از قوم و یا جناح یا همراه و دوست قبلی ما باشد.

در جلسه‌ اول؛ ابتدا پیشنهاداتی به شیرینی عسل داریم؛ بعد هم دعوت به جلساتی که صرفا برای هم جلسه شدن تشکیل می‌شود و سپس غری و یا تشری و در انتها دستی برای تعظیم و عکسی و فیلمی و خداحافظ رفیق.

تا نگاه کنی به عکس‌های یادگاری می‌بینیم که ۷ سال دیگر رفت و هنوز در جای قبلی ایستاده و حرف‌ها هنوز همان حرف‌های ۱۶ سال پیش است.

حالا اگر این وزیر بخت برگشته، روزی مورد غصب همین دولتِ معرفِ حضور شریف قرار گیرد؛ دیگر کاری به عزل یک‌شبه‌ او هم نداریم ؛ دیگر حامی‌اش نیستیم و یادمان می‌رود چه‌ها که در وصف او نگفته بودیم و خواهان معرفی هر چه سریع‌تر یک قهرمان دیگر هستیم.

یادمان می‌رود که این پشت به خاک مالیده‌ فعلی همان قهرمان فرضی چند ماه یا یک‌ سال پیش است که خودمان برایش فرش قرمز پهن کرده و در وصف او شایعه‌پراکنی و چه بسا حق‌گویانه از خدمات و تبحرش دفاع می‌کردیم!

اما کلا ما طرفدار وزیر و مدیر و رییس حاضر در پست خویش هستیم.

کلا ما مردم ایران گویی به درستی خوش‌استقبال و بد‌بدرقه هستیم!

بیاییم با خود کمی خلوت کنیم و این بار دلیل استقبال را بنویسیم و اگر اشتباه بود زودتر اعتراف کنیم و اگر درست بود همراهی کنیم و در مواقعی که همین فرد به علت سعی در رفع مشکلات زمین‌گیر می‌شود، برای داوری که سوت پایان را زود هنگام زده، کف نزنیم!

با کمی تامل به ساعت میدان صنعت نگاه کنیم و به یاد آوریم چه گفتیم، چه خواستیم و چه شد؟

مدیرعامل گروه صنعتی سدید

کد : 1675

گروه : دیدگاه

تاریخ : 5 سال پیش

پرینت

کپی لینک کوتاه