مدیرعامل آریا مولیبدن؛

بازار مولیبدن، تحت الشعاع انحصار عرضه است

سید محسن محسن زاده، مدیرعامل شرکت آریا مولیبدن کسری با اشاره به چالش کمبود عرضه و افزایش تقاضا در بازار مواد اولیه این محصول گفت: علت اصلی این چالش، انحصاری بودن عرضه مواد اولیه است که تنها در اختیار یک شرکت است.

به گزارش اخبار فولاد؛ معضل واسطه گری این روزها علاوه بر بازار محصولاتی مثل پتروشیمی، گریبان بازار موادی مثل مولیبدن را هم گرفته است. در نوسان قیمت ارز سهمیه‌های خرید مواد اولیه بازار مولیبدن نیز دچار چالش شده است.

طبق آمار رسمی در ۴ ماه ابتدایی امسال ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار تن سولفور مولیبدن در رینگ معاملاتی بورس کالا عرضه شده، اما میزان تقاضای ثبت شده برای این محصول در همین بازه زمانی رقمی برابر ۳ میلیون و ۷۸۰ هزار تن بوده است که بخش عمده‌ای از این تقاضا از سوی تولیدکنندگان فرومولیبدن کشور و بخشی نیز مربوط به تولیدکنندگان اکسید مولیبدن رقم خورده است. این در حالی است که در ۴ ماه ابتدایی سال گذشته تعادل نسبی میان عرضه و تقاضای مولیبدن در بازار کشور وجود داشت. در مدت مشابه امسال به یکباره این بازار با رشد تقاضا روبه‌رو شد به گونه‌ای که تقاضا رشد ۷۲ درصدی داشته است.

سید محسن محسن زاده، مدیرعامل شرکت آریا مولیبدن کسری در گفت و گوی اختصاصی با اخبار فولاد با اشاره به چالش کمبود عرضه و افزایش تقاضا در بازار مواد اولیه این محصول گفت: علت اصلی این چالش انحصاری بودن عرضه مواد اولیه است که تنها در اختیار شرکت مس ایران است.

وی افزود: وزارت صمت تعهد داده بود که صدور مجوز جدید برای واحدهای تولیدی فرآوری مولیبدن مشروط به تامین مواد اولیه شرکت توسط خودش باشد. اما متاسفانه خلاف این وعده خود عمل کرد و ۵ مجوز جدید صادر شد. مجوزهایی که صدور آن‌ها بدون نیازسنجی و در نظر گرفتن منبع تامین مواد اولیه انجام گرفت و منابع محدود سولفور مولیبدن را تبدیل به کیمیا کرد. یعنی امروز در کنار منابع مواد اولیه‌ای که افزایش نداشته‌اند، تعداد زیادی کارخانه تولید فرومولیبدن داریم که برای تامین مواد اولیه خود دچار مشکلات جدی هستند.

محسن زاده خاطر نشان کرد: مواد اولیه ای که وجود دارد کفاف تولیدکنندگان را نمی دهد. ظرفیت تولید ما در داخل ۳۰ هزار تن است، اما مواد اولیه تخصیص داده شده برای تولید ۷ هزار تن می باشد.

مدیرعامل شرکت آریا مولیبدن در ادامه با اشاره به بحث وارادت مواد اولیه گفت: بحث تحریم ها مانع واردات است و کیفیت مواد اولیه وارداتی نیز مناسب نیست .

وی افزود: دیگر معضل واردات ، بحث بازگشت منابع مالی است . واحدهای مولیبدن بعضا می توانند به صورت اعتباری از شرکت مس خرید انجام می دهند. اما در مورد واردات فاصله بین خرید تا تحویل مواد اولیه تا سه ماه طول می کشد. پیش از تحریم ها نیز واردات مواد اولیه به دلیل مقرون به صرفه نبودن بسیار جزئی بود.

محسن زاده با اشاره به تداوم معضل عرضه و تقاضا در بازار مولیبدن گفت: پیش بینی دقیقی در مورد آینده بازار عرضه و تقاضای مولیبدن وجود ندارد. دست اندرکاران و تصمیم گیران شاید بتوانند پاسخ بهتری به این سوال بدهند. حتی در صورت بهبود شرایط باید در نظر گرفت که شرکت ملی مس به عنوان عرضه کننده انحصاری مواد اولیه این صنعت هم ظرفیت تولید محدودی دارد.

وی افزود: البته این وضعیت بحرانی مربوط به زمان حال نیست و هشت سال است که صنعت مولیبدن به نوعی دچار چالش است و . بسیاری از شرکت های تولید مولیبدن تعطیل شده و برخی نیز مقطعی کار می کنند. شرکت آریا مولیبدن به مدت ۵ سال است که با یک سوم ظرفیت کار می کندالبته تلاش ما این بوده که به سمت تعطیلی نرویم. علی رغم اینکه میزان تولید ما کاهش داشته، سعی کردیم نیروی کار را تعدیل نکنیم.

محسن زاده در ادامه با اشاره به دیگر چالش های صنعت مولیبدن گفت: یکی از مهم‌ترین دلایل زیان‌ده شدن این صنعت، تغییرات قیمت آن در عرصه جهانی است که نوسانات قیمت در داخل کشور را به همراه دارد. در حال حاضر، قیمت این محصول در دنیا نسبت به سال گذشته ۳۰ درصد کاهش پیدا کرده که این موضوع، فعالیت بسیاری از فعالان این حوزه را دچار چالش جدی کرده است.

وی با اشاره به شرایط سخت اقتصادی و فشار مضاعف به تولیدکنندگان افزود: دولت باید همراهی بیشتری با تولیدکنندگان داشته باشد و در این شرایط با واحدهای تولیدی مدارا کند.

محسن زاده با ذکر این نکته که صنعت فرومولیبدن ایران با صادرات زنده است، تصریح کرد: صادرات فرومولیبدن ایران درحال حاضر به کشورهای هند، ترکیه و هلند انجام می‌شود و شدت گرفتن تحریم‌ها صادرات این بخش را دشوار کرده است. درحالی که پیش از این فرومولیبدن تولید ایران به‌صورت مستقیم به هند یا اروپا صادر می‌شد امروز مجبور به تغییر مسیر هستیم که همین موضوع به شدت بر هزینه‌های صادرات افزوده و ریسک بالایی را به تولیدکننده تحمیل می‌کند. با این وجود چاره‌ای جز ادامه دادن صادرات برای محصولی که بازار داخلی ندارد، چاره‌ای نداریم.

وی همچنین خاطر نشان کرد: بازار داخلی این محصول ۸۰ تا ۹۰ درصد مربوط به صنعت فولاد است و یک بخش کوچک آن مربوط به صنایع دفاع می‌شود. حال در نظر بگیرید که یک شرکت فولادی بزرگ مثل شرکت فولاد آلیاژی ایران، شاید در سال نهایتا ۱۰۰ تن از این مواد را در چرخه تولید خود نیاز داشته باشد؛ در حالی‌که ظرفیت تولید تنها یک شرکت، ‌هزار و ۵۰۰ تن است که می‌تواند به دو هزار تن نیز افزایش پیدا کند و نزدیک به ۲۰ کارخانه تولید فرومولیبدن نیز در کشور وجود دارد. یعنی بیش از ۹۰ درصد تولیدات این شرکت‌ها که مازاد بر نیاز داخلی است باید به کشورهای دیگر صادر شود.

کد : 1188

گروه : فولاد

تاریخ : 5 سال پیش

پرینت

کپی لینک کوتاه